Om 3 uur ’s nachts gaat mijn telefoon. Nog geen uur later stap ik over de drempel bij een intens verdrietige familie. Vader is die nacht overleden. Een vriendelijke man, wat later
de oudste zoon bleek te zijn, had open gedaan. Aangekomen in de woonkamer ligt zijn vader in een bed voor het raam. Het bed in de kamer was de plek waar vader de laatste
maanden van zijn leven uitkeek over de weilanden met grazende koeien. Het bed waar hij met liefde en vooral heel veel geduld werd verzorgd door zijn kinderen.
“Nu ben ik ineens niet meer klein.”, zei een leuke blonde vrouw toen ze zich aan mij voorstelde. Zij was de jongste van het gezin. Een gezin met vijf kinderen. “Onze moeder is
een aantal jaren geleden overleden en nu mijn vader.”, kon ze nog net snikkend uitbrengen. “Ik heb ineens geen ouders meer en staat mijn oudste broer aan het hoofd
van onze familie.”
Liefdevol hebben de vijf kinderen hun vader zijn laatste zorg gegeven. Hebben vader gewassen en zijn haren weer in een keurige scheiding gekamd. De kleding die hij
aankreeg had vader zelf nog uitgekozen; zijn keurig gestreken overhemd, een mooie pantalon en lekkere warme sokken. Vader hield ervan om altijd netjes gekleed te gaan.
“Ik wil een eenvoudige kist.”, had hij hen nog op hun hart gedrukt. “Geen poespas voor mij.” Het verdriet binnen deze familie was groot. Maar ook de dankbaarheid. De dankbaarheid
waarmee ze als kinderen door hun ouders waren grootgebracht. Vader was een eenvoudige man die zijn gezin onderhield door zijn werk als internationaal
vrachtwagenchauffeur.
Moeder had er voor wat betreft de opvoeding de meeste tijd alleen voor gestaan. In de weekenden, wanneer vader thuis was, stond hij op zaterdagochtend langs de zijlijn van
het voetbalveld en was hij diezelfde middag in de gymhal om te kijken naar de prestaties van zijn dochters. Op zondagochtend met z’n allen naar de kerk en daarna koffiedrinken
bij oma. Deze familie kwam nu nog iedere zondagochtend bij elkaar. Er werd dan koffiegedronken met iets lekkers erbij. De belevenissen van de afgelopen week werden
doorgenomen en kwam er om 12 uur een borreltje op tafel. ‘Een traditioneel gezin’ hoor ik u denken en dat is ook zo. Een traditioneel maar o zo
hecht gezin waarbinnen de vijf kinderen ineens geen kind meer zijn. Tijdens de afscheidsdienst in de kerk zei de dominee “Jullie vader heeft de mooie leeftijd van 90
jaar bereikt, een hele hoge leeftijd, maar beste mensen”, zei de dominee vanaf zijn preekstoel, “deze kinderen begraven geen leeftijd maar deze kinderen begraven hun
vader.” Na de afscheidsdienst werd vader bijgezet in het graf van moeder.
Nadat de winderige begraafplaats was verlaten kwam aan het eind van deze dag de koffie met iets lekkers op tafel, werd er een borreltje gedronken en keken we met elkaar
terug op een intens verdrietige week maar werd er ook hartelijk gelachen om de mooie herinneringen die dit hechte en liefdevolle gezin met elkaar gemaakt hadden.
